Gister las ik een recensie over De man zonder ziekte, een nieuw boek door Arnon Grunberg. Het boek zelf heb ik nog niet gelezen, dus of ik het met de strekking van de recensie eens ben kan ik nu niet zeggen. Maar daar wil ik het ook niet over hebben. Tijdens het lezen viel me namelijk iets
“Dat schiet ook niet echt op, zeg.” Het was een terloopse opmerking. Een boodschap die schijnbaar achteloos de ruimte ingeslingerd werd. Waar, al naar gelang de ontvanger, moest blijken of het in een potentieel tijdbommetje kon ontaarden. Onderwerp waren de gebeurtenissen
Als een reeks datumloze dagen. Zo voelden de voorbije twee weken aan. Geen dictatuur van de agenda met deadlines, milestones en deliverables.
Daarvoor in de plaats elke ochtend een stapel beschikbare uren die naar willekeur ingevuld mochten worden. Met voornamelijk
