Gister las ik een recensie over De man zonder ziekte, een nieuw boek door Arnon Grunberg. Het boek zelf heb ik nog niet gelezen, dus of ik het met de strekking van de recensie eens ben kan ik nu niet zeggen. Maar daar wil ik het ook niet over hebben. Tijdens het lezen viel me namelijk iets op waarvan ik niet weet of het me ergerde of dat ik me er hooguit over verbaasde. De eerste keer dat mijn wenkbrauwen zich lichtjes omhoog bewogen was bij de volgende passage: […]
“Dat schiet ook niet echt op, zeg.” Het was een terloopse opmerking. Een boodschap die schijnbaar achteloos de ruimte ingeslingerd werd. Waar, al naar gelang de ontvanger, moest blijken of het in een potentieel tijdbommetje kon ontaarden. Onderwerp waren de gebeurtenissen in Egypte. Vooral de vermeende climax die al dagen nakende was. Zou Mubarak opstappen? Zou het leger ingrijpen? Zouden de pro-Mubarak demonstranten en infiltranten de situatie op scherp zetten? Elk tv-journaal, dag- of weekblad opende met een item over Egypte. […]
Als een reeks datumloze dagen. Zo voelden de voorbije twee weken aan. Geen dictatuur van de agenda met deadlines, milestones en deliverables.
Daarvoor in de plaats elke ochtend een stapel beschikbare uren die naar willekeur ingevuld mochten worden. Met voornamelijk lezen, bloggen, internetten, film kijken, luieren, familie bezoeken, maar natuurlijk helaas ook kleine klusjes klaren en het niet te vermijden en o zo noodzakelijke boodschappen doen. Achteraf bekeken best wel volle dagen, echter met de vrijheid om ze zelf vorm te geven, en er net zo makkelijk van af te wijken en een ander dagprogram te kiezen. Het is me goed bevallen. Vooral het lezen en bloggen. Of ik dat de komende tijd kan vasthouden zal nog een probleem worden. […]