Waar ik erg goed in ben: opruimen. Maar dan wel in de pro-actieve variant ervan, namelijk zorgen dat je niet al te veel rommel aanschaft en zeker niet langer dan nodig is bewaart. Dat maakt het opruimen een stuk makkelijker, is mijn ervaring.

In de vijftig+ jaren die ik aldus op deze aardkloot rondloop zijn de spullen die ik verzameld heb dan ook op de vingers van één hand te tellen. Daar komt tevens bij dat ik aan het meeste niet wezenlijk gehecht ben. Op een incidenteel object met emotionele waarde na, bestaat het gros van mijn persoonlijke bezittingen uit gebruiksvoorwerpen. Vaak nuttig, soms mooi maar altijd vervangbaar.

Met uitzondering van mijn verzameling boeken. Niet zo heel lang geleden ben ik een halfslachtige poging begonnen mijn boekenkast op te schonen, maar dat viel me zwaarder dan ik had verwacht. Eerder kortwiekwerk in mijn stapel LP’s en CD’s was me goed bevallen dus ik was er vanuit gegaan dat het met de boeken dan ook wel zou loslopen. Niet dus. Oftewel, zoals een voormalig projectmanager ooit prozaïsch zei: An assumption is the mother of all fuck-ups.

Iedere keer wanneer ik een boek in handen had waarvan ik besloten had dat er geen enkele reden was waarom ik het nog zou willen bewaren, lukte het me toch in veel gevallen niet om het dan weg te doen. Ik verviel in hetzelfde gedrag wat veel techneuten op mijn werk vertonen: altijd weten ze wel een excuus te vinden om iets te bewaren. Want je weet maar nooit. Zul je net zien dat je het nodig hebt, de dag nadat je iets hebt weggedaan. En zo schoot ik dus voor geen meter op met het creëren van lege boekenplankruimte en ben er op een gegeven moment maar mee gestopt.

Dit weekend las ik een artikel in de Volkskrant geschreven door Arjan Peters met de fraaie titel Boeken wegdoen is een stukje van jezelf weggooien. Daarin haalt Peters o.a. Cyrille Offermans aan:

Zou het niet mooier zijn, stelt Offermans voor, om álle boeken die je ooit kocht en kreeg, in volgorde van aanschaf ‘in één gigantische, tientallen meters lange kast te zien staan’?
Ineens zitten we er middenin, vanwege dit duizelingwekkende visioen. Een totaalbeeld van je ontwikkeling, inbegrepen beschamende voorliefdes; is dat nou wel mooi, of wordt het een blik in de spiegel die je op blinde vlekken en vreemde bevliegingen wijst?

Zou dat de reden zijn om geen boeken te kunnen weggooien? Omdat ze onlosmakelijk verbonden zijn met je persoonlijke ontwikkeling? Maar is dat voldoende reden om ze voor altijd te willen bewaren? Tenslotte, zo betoogt ook Arjan Peters, zijn er vast wel leesmomenten in je leven geweest waar je misschien iets minder trots op bent. En daar hoef je niet elke keer opnieuw aan herinnerd te worden wanneer je de bijbehorende boeken in de kast ziet staan. Kortom, ik ben er nog niet uit. Hoe dan ook zal ik iets moeten doen aan het nijpend tekort aan plankruimte.

Vraag 46:
Ben jij iemand die makkelijk boeken wegdoet of ben je meer een (obsessieve) verzamelaar?

En als je dan al in staat bent om afstand te doen van je boeken, waar laat je ze dan? Daar ben ik ook wel nieuwsgierig naar.

PS: Voor degenen die verder lezen dan de vraag lang is, bij deze nog een oproep om mij te laten weten welke vraag je afgelopen jaar gemist hebt. Met nog vier vragen te gaan dit jaar kan ik daar misschien nog wel op inspringen. DrsPee heeft haar vragen al een tijdje geleden ingeleverd, dus die is vrijgesteld van deze extra portie huiswerk.

PS2: Oh, en hou er ook rekening mee dat ik er komend jaar volgens traditie weer de brui aan geef, dus wie zich geroepen voelt om het stokje over te nemen die laat het me maar weten. Dan zorgen we voor een vlekkeloze overgang.

~ ~ ~