Ik werk voor een Amerikaans beursgenoteerd bedrijf. Dagelijks heb ik veelvuldig contact met mijn Amerikaanse collega’s. Meestal gaat dat via email of conference calls. Dan beperkt de conversatie zich grotendeels tot werkgerelateerde zaken. Maar daarnaast maken we ook volop gebruik van de chatfunctionaliteit die binnen ons bedrijf door iedereen gebruikt kan worden. Omdat dit in veel gevallen 1-op-1 gesprekken zijn ligt het voor de hand dat je dan veel meer bespreekt dan alleen werk.
Het is welhaast onvermijdelijk dat het onderwerp ‘Trump’ voorbij komt. En het kan niet anders dat ook onder mijn collega’s zowel voor- als tegenstanders van de nieuwe president te vinden zijn. Zelf schaar ik me onder de tegenstanders van deze in mijn ogen totaal onbekwame man voor deze positie. Liever stapt hij vandaag nog op dan morgen.
Tot nu toe heeft dat (nog) niet tot verstoorde relaties geleidt. Spreek ik iemand waarvan ik het vermoeden krijg dat hij of zij op Trump heeft gestemd of in ieder geval geen moeite heeft met deze man als president, dan laat ik wel degelijk merken dat ik er heel anders over denk. Meestal blijft het dan daarbij. We halen hooguit ieder voor zich wat voorbeelden aan waarbij we willen laten zien hoe de ander zich vergist, maar verder dan dat gaat het niet.
Omdat we compleet andere nieuwsbronnen volgen1 die de gebeurtenissen van de dag (en dat zijn er nogal wat) geheel anders interpreteren (of in veel gevallen negeren) praten we langs elkaar heen. Het blijkt heel moeilijk om toenadering tot elkaar te vinden. In het begin dacht ik nog (vanuit mijn eigen gelijk (of beter: informatiebubbel) geredeneerd) dat een Trump-aanhanger de ogen sluit voor zaken die wat mij betreft haarfijn aantonen dat deze man compleet verkeerd bezig is. Zo werkt het helaas niet. Het omgekeerde geldt namelijk ook.
In mijn geval is dat bijvoorbeeld de 100 dagen update die The Guardian verzorgt en de website What The Fuck Just Happened Today door Matt Kiser ↩