Ik werk voor een Ame­ri­kaans beurs­ge­no­teerd bedrijf. Dage­lijks heb ik veel­vul­dig con­tact met mijn Ame­ri­kaan­se collega’s. Meest­al gaat dat via email of con­fe­ren­ce calls. Dan beperkt de con­ver­sa­tie zich gro­ten­deels tot werk­ge­re­la­teer­de zaken. Maar daar­naast maken we ook vol­op gebruik van de chat­func­ti­o­na­li­teit die bin­nen ons bedrijf door ieder­een gebruikt kan wor­den. Omdat dit in veel geval­len 1-op-1 gesprek­ken zijn ligt het voor de hand dat je dan veel meer bespreekt dan alleen werk.
Het is wel­haast onver­mij­de­lijk dat het onder­werp ‘Trump’ voor­bij komt. En het kan niet anders dat ook onder mijn collega’s zowel voor- als tegen­stan­ders van de nieu­we pre­si­dent te vin­den zijn. Zelf schaar ik me onder de tegen­stan­ders van deze in mijn ogen totaal onbe­kwa­me man voor deze posi­tie. Lie­ver stapt hij van­daag nog op dan mor­gen.
Tot nu toe heeft dat (nog) niet tot ver­stoor­de rela­ties geleidt. Spreek ik iemand waar­van ik het ver­moe­den krijg dat hij of zij op Trump heeft gestemd of in ieder geval geen moei­te heeft met deze man als pre­si­dent, dan laat ik wel dege­lijk mer­ken dat ik er heel anders over denk. Meest­al blijft het dan daar­bij. We halen hoog­uit ieder voor zich wat voor­beel­den aan waar­bij we wil­len laten zien hoe de ander zich ver­gist, maar ver­der dan dat gaat het niet.
Omdat we com­pleet ande­re nieuws­bron­nen vol­gen¹ die de gebeur­te­nis­sen van de dag (en dat zijn er nog­al wat) geheel anders inter­pre­te­ren (of in veel geval­len nege­ren) pra­ten we langs elkaar heen. Het blijkt heel moei­lijk om toe­na­de­ring tot elkaar te vin­den. In het begin dacht ik nog (van­uit mijn eigen gelijk (of beter: infor­ma­tie­bub­bel) gere­de­neerd) dat een Trump-aan­han­ger de ogen sluit voor zaken die wat mij betreft haar­fijn aan­to­nen dat deze man com­pleet ver­keerd bezig is. Zo werkt het helaas niet. Het omge­keer­de geldt name­lijk ook. […]  Lees ver­der