Tag: Ede

Guilty pleasure

De driemansband begon aan een nieuw nummer. De zanger knipte in zijn vingers om het juiste ritme te vinden en een gedeelte van het publiek haakte in. Het was voor de zanger aanleiding om een waarschuwing uit te doen gaan. Mocht iemand het misschien niet weten, het nummer duurde ruim vier minuten en eenmaal begonnen met het vingerknippen zag hij wel graag dat niemand voortijdig afhaakte. Zonder op antwoord te wachten zette hij het lied Benny in.

Ik moest zachtjes lachen. We waren in Ede, in schouwburg Cultura voor het optreden van Gerard van Maasakkers die veertig jaar in het liedjesvak zat. Bij toeval had ik gezien dat hij hier een voorstelling zou verzorgen en met enig geluk had ik nog aan kaartjes kunnen komen. Voor ons tweetjes want Inge is ook een groot fan van deze Brabantse troubadour.

Toen ik een aantal jaar geleden mijn baan bij Philips inruilde voor een werkgever dichter bij huis, kwam ik in Veenendaal terecht. Wat ik als eerste te horen kreeg was dat ik op moest passen met grapjes te maken over religie. Midden in de ‘bible belt’ lag dat nogal gevoelig. Een aantal jaar verhuisden we naar een andere locatie. In Ede. Alles was nieuw, behalve de waarschuwingen met betrekking tot het geloof. Ook in Ede liepen er nog voldoende mensen rond die recht in de leer waren.

Met deze achtergrond bekeek ik de vele bezoekers in de foyer voorafgaande aan het optreden met meer dan gewone belangstelling. Voor mijn gevoel zag ik heel wat, vooral oudere stellen die nogal vormelijk of stijfjes gekleed waren voor een informeel uitje op de zaterdagavond. Her en der zag ik zelfs een zwarte kous voorbij komen. Het zou allemaal geen probleem hoeven te zijn. Gerard van Maasakkers mag dan begonnen zijn als een echte hippie in de tijd van ‘flower power’, zijn liedteksten zijn zelden of nooit controversieel. Veeleer romantisch en sentimenteel.

Benny is in die zin een kleine uitzondering. En ik had het idee dat niet iedereen hiervan op de hoogte was. Voorlopig knipte het publiek nog vrolijk mee op de muziek terwijl Van Maasakkers zong over de jonge Benny die in de vierde klas Mavo zit en net zoals elke andere gezonde boerenjongen met z’n gevoelens voor meisjes worstelt. Totdat hij een naaktje jongen onder de douche ziet. Dan ontdekt hij zijn ware aard.

En in het publiek hapert op verschillende plekken de vingerknik. Bevroren in de lucht. Om aarzelend weer in te haken bij de frase dat dat gelukkig bij ons niet voorkomt. Een soort van escape uit deze gênante situatie waar men zichzelf had ingemanouvreerd. Snel klappen nu en hopen dat de artiest meteen verder gaat met een volgend lied. Ik bleef nog even grinniken.

~ ~ ~

Volledige tekst Benny:

Benny zit in 4-mavo
Benny wil werken met z’n hand
Benny haalt hendig de havo
Mer Benny wil liever gaon werken op ’t land
Mee z’n hand als kolenschuppen
Speult ie sax in de hermenie
En hij stad in de goal
Van ’t elftal van de school
Nee aan Benny’s ziede ’t nie
Mer Benny die tobt, Benny denkt,
Niemand zal me geleuven as ik ’t gao zeggen
Want Benny da’s toch ne getapte vent
Benny hee geen meidje
Hee wel verkering gehad
Zoenen da ging nog
Mer as ze wa meer wou was Benny ’t al hul gauw zat
Hij dacht, da zal nog wel kommen
Hij wou da’t over zou gaon
En da’t ie net zo gewoon as z’n vrienden van school was
D’r had ie ’t toch ook wel spellekes mee gedoan
Mer toen kwam di’n enen dag
Onder d’n douche mee die jongen
Hij wist nie wa-t-ie zag
Godsallemachtig, goedendag
Hier kan geen meidje aan tippen
En nou zit Benny vur de televisie
Mee z’n ouwelui op de bank
Z’n hart bonkt hard,
Z’n hart hart bonkt hard
En Benny denkt: dit is mijn kans
Want d’r is iets op de televisie
Over mensen als hij
Mer hoe zal-ie ’t zeggen
En wa zallen ze zeggen as-ie zee
Dit gaot over mij
En as Benny denkt:
Nou of nooit,
Zet zijne vader ‘nen andere zender op
Hij zee, gelukkig kumt dit bij ons nie voor
Wa kan er eigenlijk gebeuren, hee Benny
En wa valt er te verliezen
As ge nooit meer schijnheilig hoeft te zijn
En as ge altijd vort oew eigen kan zijn
Dan is’t nie moeilijk um te kiezen

~ ~ ~

Een dropping te vroeg

Persoonlijk

Samen met een collega stond ik vanochtend om 8:30 uur bij het eerste punt 7 nadat we koffie hadden gehaald bij het tweede punt 4 (indien men de punten in de hierboven getoonde afbeelding van boven naar beneden volgt). We waren in afwachting van de eerste dropping van zo’n 500 parachutisten die gepland stond om op klokslag 10:00 uur plaats te vinden (we hadden vertrouwen in de militaire precisie van dit evenement). De tweede dropping stond gepland voor laat in de namiddag. Daarvoor hadden we echter niet gekozen omdat we bang waren dat het dan teveel moeite zou kosten om er te komen. Er werden 75.000 toeschouwers verwacht.

We waren niet de enigen die eenzelfde plan hadden. Maar hoeveel dat er waren was moeilijk te zien. Vanwege dichte mist.

Vanuit het niets klonk vrolijke oorlogsmuziek en af en toe een mededeling dat het parachutespringen voorlopig nog geen doorgang kon vinden. Vanwege diezelfde dichte mist. Pas toen we onze kop koffie hadden opgedronken ontwaarden we de contouren van een luidspreker die pal voor onze neus aan de overkant van de zandweg stond opgesteld.

GH02

Om het massaal toegestroomde publiek op de vroege ochtend toch te vermaken nu de parachutisten niet volgens schema zouden springen, zette een stoet historische voertuigen eerder dan gepland zich in beweging. Eerst hadden we nog niets in de gaten, maar al snel priemden de eerste koplampen van een jeep door de nog steeds dichte mist.

GH03

Een imposante en schijnbaar onuitputtelijke verzameling legervoertuigen bleef hierna voorbij rollen. Veelal bevolkt door fanatieke hobbyisten die tijd, geld noch moeite gespaard hadden om zowel hun voertuig als eigen kledij helemaal tip top in orde te hebben. Maar ook zag je regelmatig een door het leven getekende veteraan vol trots achter het stuur zitten.

GH05

GH06

GH09

Inmiddels was het wel ietsjes opgeklaard (zo hielden wij onszelf voor de gek) doch voor de organisatie (die het terrein aan een grondig onderzoek had onderworpen) was het wel duidelijk dat de eerste dropping uitgesteld moest gaan worden naar ergens rond het middaguur.

GH11 We werden hiervan op de hoogte gebracht via opnieuw de luidsprekers waar een of andere adjudant van een of andere paratrooper afdeling in zijn allerbeste schoolengels uitlegde dat hoewel de mist op de Ginkelse Hei ietsjes was opgeklaard (zo hield hij ons voor de gek) de situatie op Eindhoven Airport nog erg ‘fogged up’ was. Algemene hilariteit alom en daar maakte hij gebruik van om ons te wijzen op het kampement van de Britten een stukje verderop in de bossen (bij punt 8 voor diegenen die het kaartje ter oriëntatie hanteren) waar we een kijkje konden gaan nemen in afwachting van meer zekerheid wanneer er gesprongen zou gaan worden.

Wij gingen een kijkje nemen.

GH12

GH15

GH16

GH17

Om 12 uur hadden we het allemaal wel gezien en liepen terug naar ons punt 7 waar het veel drukker was geworden. We kregen te horen dat de vliegtuigen nog steeds niet waren vertrokken vanuit Eindhoven. Daarom werd met de herdenkingsceremonie begonnen. Verschillende sprekers staken hun verhaal af en er werden kransen gelegd. We zaten er te ver vanaf om er veel van mee te krijgen. Ditmaal was de mist geen spelbreker maar de afstand.

Opeens brak de zon door. De temperatuur liep evenredig snel op met de verwachtingen onder de bezoekers die het nu wel zagen zitten dat er binnenkort gesprongen kon gaan worden. Helaas. Opnieuw was daar adjudant ‘fogged-up’ met slecht nieuws. In Eindhoven was het nog steeds niet mogelijk om op te stijgen. De nieuwe indicatie was dat de vliegtuigen misschien op z’n vroegst rond 14:00 uur konden vertrekken. Even later werd hier nonchalant 15:00 uur van gemaakt. Dat was het sein voor ons om te vertrekken.

Met veel moeite wurmden we ons door de mensenmassa die vooraan bij de ingang van het terrein alles deed verstoppen.

GH21

Na nog een tijdje in de file te hebben gestaan met andere teleurgestelden die het ook niet meer zagen gebeuren of ook nog aan hun zaterdagse to-do lijst moesten gaan werken waren we om 15:00 uur weer thuis. Een uurtje later hoorde ik op het nieuws dat ‘onder massale belangstelling zo’n 500 parachutisten boven de Ginkelse Hei uit historische vliegtuigen zijn gesprongen’.

Gelukkig hebben we de foto’s nog.

~ ~ ~

WE DID IT!

Persoonlijk

Vandaag was het dan eindelijk zover. Na weken van intensief trainen (zoals dat zo mooi heet in het sportjargon) ging ik deze middag op weg naar Ede om voor het eerst sinds lange tijd weer eens een sportieve uitdaging in wedstrijdverband aan te gaan: 10 kilometer hardlopen voor het goede doel!

Voor wie mij op twitter een beetje volgt, moet het geen geheim zijn dat ik deze afstand regelmatig loop. Vooral op de zondagochtend na het beluisteren van de #popmeditatie en het schrijven van een nieuwe #50books vraag, trek ik steevast de renschoenen aan en probeer binnen het uur weer terug te zijn. Het lukt me geregeld om de 10 kilometer in 55 minuten te voltooien, dus ik durfde het wel aan om mijn collega’s te vertellen dat dit dan ook de streeftijd zou gaan worden voor deze run.

Waar ik het meest tegenop zag was het gedrang bij de start en in de eerste kilometers, maar dat bleek heel erg mee te vallen. Ik had het geluk redelijk vooraan te staan en struikelpartijen bleven uit. Daarna was het zoeken naar het juiste tempo. En volgens de meer ervaren lopers is dat er maar eentje: je eigen tempo! Toch besloot ik ergens rond de vier kilometer aan te klampen bij een studente van de universiteit Utrecht (dat suggereerde althans haar shirtje) die mij voorbij snelde. Tot aan de laatste kilometer hield ik dat vol waarna ik terugschakelde naar een iets langzamer tempo en haar uit het oog verloor. Maar het had geholpen. Redelijk fris kwam ik over de finish in een voor mij nieuw persoonlijk record van 53 minuten!

Samen met mijn collega’s stond ik niet veel later met een opgetogen gevoel klaar voor de groepsfoto.

WE DID IT!

~ ~ ~

En de volgende uitdaging ligt alweer in het verschiet. Op zondag 15 september wacht de duo-marathon van Winterswijk. Daar is het mogelijk om met z’n 2-en de marathon te voltooien. Niet door allebei te lopen, maar om beurten te lopen en te fietsen. Ik ga samen met iemand die binnenkort de marathon van Amsterdam wil lopen en in Winterswijk als generale repetitie de 30 kilometer in één ruk wil uitlopen. Daarna zal ik de resterende 12 kilometer doen. En nu maar hopen dat hij dan ook daadwerkelijk de volle 30 kilometer voor elkaar krijgt, want anders gaat het voor mij ook afzien worden.

~ ~ ~

Jess en Sabrina Starke in Theater Cultura Ede

Informatief

Groot was m’n verbazing enkele weken geleden toen ik een krabbel kreeg van Mildred Cairo. Zij is van het management van Sabrina Starke en liet me weten dat ik vrijkaartjes had gewonnen voor een concert in Ede.
Nou doe ik niet vaak mee aan prijsvragen of iets dergelijks, maar in dit geval had ik het niet ervaren als zodanig.

Van Sabrina had ik de eerste keer muziek gehoord in het programma wat ik altijd op zondagochtend probeer te luisteren (en nu ook weer aanstaat terwijl ik dit blogje zit te tikken) => De Sandwich op Radio 2. Het filmpje van haar eerste single Do for love stond op de Sandwich hyves, en had ik al vele keren beluisterd toen ik via haar eigen hyves hoorde dat ze een cd in eigen beheer had uitgegeven. Deze heb ik toen meteen aangeschaft. En inmiddels al ‘grijsgedraaid’.

Met Sabrina ging het tegelijkertijd erg hard. Zeker na haar optreden bij de De wereld draait door:

Klik op de afbeelding om de video op youtube te bekijken

Hier werd voor de eerste keer gebroken met de (stompzinnige) regel dat de muzikale onderbreking niet langer dan één minuut mag duren. Op voorspraak van Jan Mulder werd besloten dat zij het hele nummer mocht brengen.

Kort daarna werd ze benaderd door het befaamde Blue Note label, waar ze nu onder contract staat.
Rond die tijd kreeg ik ook te lezen dat ze met haar tournee was begonnen en dat per optreden er enkele vrijkaartjes verdeeld werden. Het enige wat je moest doen was een krabbel achterlaten indien je geïnteresseerd was. Dat was ik.

Maar dat was ik ook weer vergeten. Tot het berichtje dat de kaartjes klaar lagen voor het concert in Ede.

Gisteravond dus de schoenen gepoetst en op weg naar Ede. Waar we enkele minuten vóór het voorprogramma binnen kwamen vallen. Snel de kaartjes opgehaald en onze plaatsen opgezocht. De zaal zat al vol en het podium was nog leeg.

Het wachten was op Jess. Maar dat duurde niet lang. Ineens kwam daar een groepje studenten? jongeren? theatermedewerkers? het podium opgelopen. Ze pakten hun instrument op, en de frontgirl van het geheel nam plaats achter haar keyboard. Ze zei iets onsamenhangends, begon te lachen, en de band begon met het eerste nummer.

Geweldig! Een heerlijk swingend nummer dat goed in elkaar zat. Vervolgens weer een chaotisch tussendoortje door Jess, dit keer over het feit dat ze niet nat gegooid werd met bier en dat het publiek zo geconcentreerd zat te luisteren. En op naar het volgende up-tempo nummer.

In het half uur dat hen gegeven werd, speelden ze een mooie set van vrolijke popsongs die geen minuut gingen vervelen. Jess wist met ontwapenende charme een goed contact met het publiek te krijgen. Na afloop stond ze samen met Sabrina in een stand haar cd’s te verkopen en te signeren. Ook haar cd’s werden goed verkocht. Een mooi compliment voor een heerlijk voorprogramma.

Na Jess was het tijd voor een korte pauze voordat het concert van Sabrina Starke begon.
Ook nu weer was het even wachten voordat de band het podium opkwam. De bandleden begonnen het optreden met het intro “She is” waarmee ook haar cd opent. De stem van Zulile (een gesproken tekst) werd via de computer afgespeeld, terwijl de band het nummer live speelde. Hierna kwam Sabrina het podium op en begon meteen het nummer Romeo & Juliet te zingen, het tweede nummer van de cd.

Na dit nummer gaf ze aan dat ze ook nog een andere versie van R&J in haar repertoire heeft. En dat werd vervolgens ingezet. Ook dit nummer kwam goed over in de kleine knusse zaal. En dat was iets wat Sabrina zelf ook aangaf.

Nu het er op lijkt dat ze misschien wel internationaal kan gaan doorbreken en er binnenkort grotere zalen voor haar optredens geboekt gaan worden, liet ze duidelijk blijken hoe fijn ze het vind om in deze wat kleinere zalen te mogen spelen.
En zo bleef ze gedurende haar hele optreden tussen de nummers door op een prettige manier wat vertellen over het hoe en waarom van haar muziek.

De nummers zelf werden met afwijkende arrangementen gespeeld als op de cd. Dus niet het standaard afspelen alsof je gewoon de cd op het staan, waar ik zelf zo’n hekel aan heb. Ook werd regelmatig gevraagd aan het publiek om mee te doen.
Dan weer eens om aanstekers, mobieltjes, e.d. te gebruiken voor wat sfeerverlichting, dan weer om als achtergrondkoor te fungeren, of om met z’n allen op te staan (het was een zaal met zitplaatsen) en mee te swingen met de muziek. De meerderheid van het publiek deed vrolijk mee.

De band speelde in mijn ogen geweldig. Zonder precies te weten wie de bandleden waren (dat moet ik nog een keer opzoeken) sprongen voor mij de drummer, bassist en pianist er in positieve zin uit. Zonder de rest van de band tekort te doen.
Het samenspel in de band zelf was fantastisch, alsook met Sabrina. Het kwam mij over als een perfect ingespeeld geheel welke zowel in de up-tempo als langzamere nummers de juiste timing had.

In totaal duurde het optreden een uur, waarin alleen nummers van de cd gespeeld werden. De toegift was weggelegd voor Yellow Brick Road. Een persoonlijk nummer waarin ze de moeizame weg beschrijft van de afgelopen jaren. Het gaat over doorzetten wanneer je in iets gelooft:

I’ve made some miles but I am here
Didn’t think I would make it frozen by fear
There was a time a few years ago in my life
That I felt so lost didn’t see no way out
Cause I’ve been through love
Through pain
Down the valley and up again
After all this time I understand
So I stand before you this woman
Chorus:
These yellow bricks have brought me this far
Can’t believe it but I’m finally here
Been walking down this road like a lost child
Feeling so alone but now I found my home

Sabrina,
bedankt voor een geweldig optreden!

~ ~ ~

Indiërs op de Ginkelse Hei

Informatief

Alweer ruim twee jaar rij ik elke werkdag over de N224 van Arnhem naar Ede. En ’s avonds rijd ik net zo braaf weer terug naar huis.

Toen mijn huidige werkgever van Veenendaal naar Ede verhuisde was het even zoeken naar een geschikte route naar de nieuwe werkplek. Zou het de kortste weg worden via de snelwegen A50 en A12? Of lekker rustig binnendoor over de reeds vermelde N224? Voor wie elke dag de file-berichten beluisterd en voor wie ook nog weet dat ik een broertje-dood heb aan het gejakker en gejaag op de Nederlandse snelwegen, hoeft het geen verrassing te zijn dat het de rustige binnenweg is geworden. Aldus rij ik zoals gezegd elke ochtend heerlijk op m’n gemak over de Ginkelse Hei voordat ik m’n autootje in de parkeergarage achterlaat en enkele uren op kantoor ga doorbrengen.

Niets bijzonders, toch?

Afgezien van het feit dat het uitzicht ook die ochtend weer adembenemend was, passeerde ik de Ginkelse Hei afgelopen maandag in gedachten verzonken over het programma van de tweede week van de workshop die ik georganiseerd had. De eerste week was goed verlopen ondanks dat ikzelf niet helemaal fit was. Voorafgaand aan de workshop had ik het hele weekend met koorts in bed gelegen. Op maandag met veel moeite en de nodige medicijnen de eerste dag doorgekomen. Elke volgende dag ging iets beter, en op het eind van de eerste week voelde ik mezelf weliswaar flink uitgeput maar ook erg voldaan. De aftrap van het project was achter de rug en de eerste resultaten van de workshop waren hoopgevend. Op vrijdagmiddag kon ik dan ook de beide Amerikanen bedanken voor hun bijdrage en ze een veilige reis wensen terug naar de VS. De twee Indiërs die ook over waren gekomen zouden het weekend besteden aan toeristische trips in ons mooie land en nog een week blijven om het verzamelde materiaal verder met mij uit te werken. Over dat laatste zat ik na te denken die maandagochtend.

Op het werk trof ik de indiërs in opperbeste stemming aan. De zaterdag hadden ze in Amsterdam (waar anders?) doorgebracht en zondag waren ze naar Arnhem gegaan. Arnhem? Ja, Arnhem! Waar vooral Nagesh op had aangedrongen. De reden dat hij naar Arnhem wilde had te maken met operatie Market Garden. Het bleek dat hij goed op de hoogte was van wat zich tijdens WO-II in Europa en Nederland had afgespeeld. Respectvol wist hij te vertellen over de pogingen van de geallieerden om halverwege 1944 ons land te bevrijden van de Duitse bezetter. In Arnhem hadden ze plekken en musea bezocht die hij tot nu toe alleen maar uit boeken en films kende. Hij was diep onder de indruk geraakt. Ajay was intussen meer en meer aangestoken door het enthousiasme van Nagesh en wist inmiddels ook een hoop te vertellen van wat er allemaal voorgevallen was in deze omgeving. En bracht op een gegeven moment het Airborne monument op de Ginkelse Hei ter sprake.

Een monument dat ik iedere werkdag twee keer passeer. Maar dat helemaal niet wist. Nooit gezien had.

Om mijn onwetendheid te verbergen bood ik spontaan aan om nog diezelfde week het monument ’s middags tijdens lunchtijd met hen te gaan bezoeken. Het is tenslotte hooguit een minuut of 10 rijden. De afspraak werd vastgelegd voor de volgende dag. Wat mij gelegenheid gaf om me te verdiepen in wat zich had afgespeeld op de Ginkelse Hei in 1944. Diezelfde avond begon ik te lezen op internet.

Ik las over John Jeffreys:

John is een Market Garden-veteraan, en inmiddels 87 jaren oud.

We schrijven zondag 17 september 1944. De bezetters hebben de Ginkelse Heide in handen en daarmee 1 van de belangrijke aanvoerroutes naar Arnhem. De Geallieerden hebben een verrassingsaanval (Market Garden) voorbereid en rond een uur of 3 ’s middags vliegen er ongeveer 120 vliegtuigen boven de Ginkelse Heide waaruit een kleine 1000 paratroopers springen. Dit geeft enorme gevechten en uiteindelijk krijgen de bezetters het grootste gedeelte van de heide weer in handen. Ze steken hierna de heide in brand. De Engelsen vluchtten richting Ede.

Maandag 18 september 1944, weer een verrassingsaanval. Echter, de bezetters zijn nu voorbereid. Ze hebben zwaar afweergeschut in de bossen langs de N224 geplaatst. John is één van de paratroopers op deze dag. Boven de heide ziet hij “a prelude of hell”, een voorportaal van de hel. Het grootste gedeelte van de heide staat in brand, kogels vliegen dwars door de vliegtuigen heen, dode kameraden liggen in het vliegtuig of hangen dood aan hun parachute. Met volle munitiebepakking en zonder aarzeling springt John. Halverwege het vliegtuig en de heide wordt hij geraakt door afweergeschut. De kogel gaat via z’n linkerdijbeen z’n rechterzij weer uit. John komt zwaargewond neer en hij ziet levende, gewonde en dode collega’s in de grote brand terechtkomen. Uit alle macht probeert hij buiten de vlammen te blijven en uiteindelijk hebben Poolse collega’s hem in veiligheid kunnen brengen. Operatie Market Garden is, zoals bekend mislukt. John is hersteld in een hospitaal in Oosterbeek en is hierna naar Duitsland getrokken om verder te vechten voor de bevrijding. Hier is hij nog gevangen genomen en in een kamp geplaatst. Tot de bevrijding.

In totaal is John 14 maal naar de herdenkingen gekomen. Al die jaren daarvoor durfde hij niet. Hij was bang dat de Nederlanders de Engelsen kwalijk zouden nemen dat Market Garden was mislukt.

Ik las nog veel meer. Het bezoek aan het monument en de Ginkelse Hei was hierna voor zowel Nagesh en Ajay alsook voor mij een bijzondere gebeurtenis. Mijn gedetailleerde feitenkennis (in korte tijd er in gestampt zoals ik me vroeger voorbereidde voor een proefwerk) zorgde er voor dat ik voldoende te vertellen had terwijl we een stukje over het verlaten en winderige heidelandschap wandelden. Nadat we nog wat foto’s hadden genomen zijn we weer terug gereden naar kantoor.

De rest van de week bleef dit uitstapje een terugkerend gespreksonderwerp. Vooral toen ik de volgende dag de foto’s liet zien die ik genomen had. Eén ervan vatte volgens Nagesh het gevoel wat hij op die plek had gehad goed samen. Op de foto staan Nagesh en Ajay samen met onze IT manager onder een eenzame kale boom. Er hangt een troosteloosheid over het beeld wat volgens hem symbolisch was voor de plek. Er zit wel iets in.

Vandaag zijn ze teruggevlogen naar India. Ajay via Parijs en Nagesh via Frankfurt. Toeval? Want Ajay spreekt een aardig mondje Frans sinds hij daar een tijdje heeft gewerkt. Gedurende zijn verblijf is hij zich gaan verdiepen in de Europese cultuur. Z’n spaarzame vrije tijd heeft hij gebruikt om diverse plaatsen te bezoeken. En Nagesh verbaasde me toen hij plotseling Duits begon te spreken. Een vijftal jaar geleden gaan leren omdat hij in een project voor een Duitse firma ging werken. Wie weet, misschien ging hij wel naar Duitsland. Eenmaal met Duits begonnen was ook bij hem al snel de interesse gewekt om meer te weten over onze Westerse cultuur.

Inmiddels spraken ze beiden al enkele zinnen Nederlands.

Bij het afscheid nemen vroeg Nagesh mij of ik dit jaar in september foto’s wilde maken op de Ginkelse Hei. Niet alleen van de herdenking, maar om te laten zien hoe de hei er in september bij ligt. Hij hoopte dat het dan niet zo’n treurig beeld zou zijn. Dat de paratroopers, terwijl ze aan hun onbestuurbare parachutes hangend langzaam in de vuurzone van de duitsers terechtkwamen, een zekere dood tegemoet, nog een stukje troost konden vinden in het beeld van een bloeiende hei. Daar zat hij namelijk echt mee.

Natuurlijk ga ik die foto’s maken.

Elke werkdag zal ik daar aan herinnerd worden wanneer ik over de Ginkelse Hei rij.

Wat ik verder ook ga doen?
Mezelf wat meer verdiepen in India.

~ ~ ~