Vrijdagochtend zochten mijn collega en ikzelf een zitplek in de wachtruimte van het vliegveld in Leicester. Onze testweek zat erop en we mochten weer naar huis. Uit mijn tas haalde ik een boek. ‘Als we een plekje gevonden hebben, dan ga ik nog wat lezen als je het niet al te ongezellig vindt,’ zo vertelde ik hem. Hij vroeg wat ik bij me had en ik liet hem het boek van Eva Kelder zien wat we voor onze bloggersleesclub binnenkort gingen bespreken. ‘Oh, een roman. Dat is toch voor vrouwen?’ In zijn stem klonk teleurstelling door. Ik had het gevoel een beetje in zijn achting te zijn gedaald ondanks de goede indruk die ik tijdens het testen had gegeven. Ongeïnteresseerd gaf hij het boek terug en pakte een Voetbal International uit zijn tas. Al snel waren we allebei verdiept in onze lectuur.