Vandaag las ik weer verder in ‘The Information’ totdat ik plots op blz 112 een plaatje van een bordspel zag. Ik herkende het meteen als een spel waarmee ik gedurende regenachtige voor- en/of najaarsvakanties uren zoet was, toen we die dagen nog op de camping doorbrachten. Mijn ouders hadden in die tijd een stacaravan waar we niet alleen tijdens vakanties, maar bijna elk weekend te vinden waren. Meestal wisten we ons goed te vermaken, doch niets kinderlijks was mij vreemd en regelmatig had ik dan ook last van een gezonde portie verveling. Spelletjes die ik alleen kon spelen hadden dan de voorkeur wanneer ik eens bij hoge uitzondering geen zin had om te lezen. Natuurlijk was Patience favoriet (voor de jongere lezers onder ons: met behulp van een stapel speelkaarten, en niet op de computer) en later ook Rubiks kubus. Maar Solitaire associeer ik toch het meest met de tijd op de camping. Ik kan me niet herinneren dat ik het spel ooit thuis heb gespeeld. […]