Niet het poetsen maar de stralende lach is blogwaardig
Iedere avond bij het avondeten of later op de bank wanneer we niet in de gelegenheid waren om gezamenlijk van ons diner te genieten, vertellen Inge en ik elkaar wat ons die dag aan bijzondere zaken is bijgebleven. Ik denk niet dat we ons hier veel in onderscheiden ten opzichte van andere samenwonende stellen. Ook zal het bekend in de oren klinken dat hoewel we niet echt een enerverend leven leiden, er altijd wel iets is wat het vermelden waard is. Het is eigenlijk verbazingwekkend te noemen dat er naast een grotendeels routineus voortsukkelend bestaan voldoende (kleine) gebeurtenissen plaatsvinden die de dag kleur en inhoud geven.
Stel dat je deze gesprekken (die qua onderwerp geen enkele beperking kennen) nu eens iedere dag zou verwerken in een blogpost? Ik moest hier regelmatig aan denken tijdens het lezen van twee verschillende blogposts die welhaast lijnrecht tegenover elkaar staan in hun opvatting over het eventueel iedere dag bloggen naar aanleiding van onze alledaagse bezigheden en indrukken:
- Fuck de Haribobanaantjes door Evelyne Hermans
- The retro-futuristic future of blogging door Lockhart Steele
Allereerst las ik het blog van Eef. Het is een antwoord op een ‘blogbrief’ die ze alweer een hele tijd geleden gekregen had maar waarvoor ze nog geen tijd had gehad om op te reageren. Het geeft meteen het dilemma weer waar Eef mee worstelt: de beschikbare tijd, en dat dan ook nog eens in combinatie met het eventueel frequent willen bloggen:
Vind jij het ook zo lastig? Bloggen in combinatie met geld verdienen, een gezin draaiende houden en een (minimaal) sociaal leven?
In één adem trekt Eef deze constatering door naar het gegeven dat, mocht ze de tijd wèl hebben, het haar nog steeds moeilijk zou vallen om bijvoorbeeld dagelijks te bloggen. Want:
Ik ben gewoon geen fan van tandpastablogs.
Je weet wel, teksten die gaan over alledaagse dingen zoals, nou ja, tandenpoetsen bijvoorbeeld. Wie zit daar op te wachten?
Nou, ik in ieder geval niet zoals Eef het hier doet voorkomen. Wanneer de dagelijkse blogposts die ik bij verschillende bloggers volg alléén maar over het tandenpoetsen (als metafoor voor de iedere dag wederkerende handelingen) zouden gaan, ja, dan zou ik ook snel afhaken. Dat gaat vervelen. En verveling is dodelijk. In alle opzichten. Beaamt ook Eef:
Hoewel, dat gaat vast ook vervelen. Net zoals die tandpastablogs.
Dus ik blijf erbij, die schrijf ik niet. Dan maar niet wekelijks een nieuwe tekst.
Na lezing bleef ik achter met een dubbel gevoel. Ik ben het eens met haar constatering dat ons drukke bestaan nogal snel kan leiden dat het bloggen erbij in schiet. Maar dat iedere dag (of meerdere keren per week) bloggen automatisch zal leiden tot saaie ‘tandpastablogs’ wil er bij mij niet in. Natuurlijk zullen er bloggers zijn die zulke blogposts schrijven (waarbij het volgens mij helemaal niets te maken heeft met de frequentie van hun bloggen maar veel meer met hun schrijfstijl en onderwerpkeuze). Ik ken echter meer dan voldoende bloggers die zeer veelvuldig bloggen en zeer zeker niet betrapt kunnen worden op het feit dat hun blogposts gaan vervelen omdat ze elke keer weer dezelfde onderwerpen tot in den treure blijven herhalen.
Daarom was ik ook zo blij toen ik gisteren de blogpost van Lockhart Steele onder ogen kreeg. Hij is de oprichter van Curbed Media Network1 en op het moment werkzaam voor Vox Media2 als editorial director. In de blogpost die hij schreef voor The Verge3 geeft hij het volgende aan:
I’ve been thinking about ecosystems lately. As we’re digging deeper into YouTube at Vox Media, I’m coming to appreciate the ways YouTube personalities interact with each other, recommending each other’s work with in-video shout-outs. It feels a lot like the early days of blogging. Back then, linking to and recommending each others’ posts was the whole fun of it.
Wat me onmiddellijk opviel was het gebruik van het woordje ‘fun’. OK, hij refereert hier naar ‘the early days of blogging’, maar toch. Bloggen hoort ‘fun’ te zijn, anders hou je het niet vol wanneer je het regelmatig zou willen doen. Wat ook opvalt is het aspect van ‘linking’ en ‘recommending’. Het is iets wat ik vandaag de dag nog wel eens mis. Veel bloggers verwachten dat iedereen hun blogposts komt lezen en dat ze vermeld worden, maar zèlf de daad bij het woord voegen en verwijzen naar andere bloggers, dat blijkt minder voor de hand liggend te zijn. Lockhart gaat er wat verder op in:
Today everyone in the media world is launching email newsletters. […] Great. But what I miss from emails is the sense of community, the shared experience of shared linking in real time. Obviously Twitter replaced parts of that; Facebook others. Still, it’s a far noisier conversation these days, and perhaps there’s something to be said for good old blogging itself.
Terug naar ‘the early days’ dus. Want daar heeft Lockhart goeie herinneringen aan:
I once defined myself by blogging. […] writing at least a couple posts every day. […] I loved those days: writing post after post after post, day after day, forces a different mindset as a writer. You loosen up; you get conversational.
Niets over tijdgebrek hier. Niets over het gevaar van saaie middelmatigheid vanwege het (te) frequent bloggen. Nee, integendeel. Het ‘forces a different mindset as a writer’. Misschien dat de verwijzing naar ‘you get conversational’ doet denken dat het gevaar bestaat van inhoudsloos geleuter. Maar opnieuw, dat ligt meer aan degene die leutert blogt dan aan deze informele manier van bloggen die wel degelijk serieuze onderwerpen bespreekbaar kan maken.
Wat ik nu zo mooi vind aan het betoog van Lockhart is dat hij zowel de lezer als zichzelf enthousiast weet te maken om (opnieuw) (frequenter) te gaan bloggen:
Thinking about all this has stoked my desire to get back in the game myself. So, today, I’m raising my personal blog, lockhartsteele.com, from the dead.
Waarbij hij zichzelf twee doelen stelt. Het ene is om op een informele manier te bloggen over datgene wat hem in zijn dagelijkse werkzaamheden zoal bezighoudt (net zoals je zou doen aan het eind van een werkdag thuis, samen met je partner op de bank) en daarnaast:
the other, simply, is to regain the practice of daily blogging.
Omdat dagelijks bloggen/schrijven een nuttige oefening is.
En daarom ben ik van plan om mijn eigen frequentie ook weer eens wat op te gaan voeren. Zonder daarbij in de valkuil van de routineuze tandpastablogs te trappen. Want dat moeten we niet willen. Toch, Eef?
~ ~ ~