“Maar, maar, we kunnen toch niet zonder eten naar bed? We moeten nog tandenpoetsen. En slaapkleren aan. En, en…”
“Wen d’r maar aan!” riep ik ze nog na, nadat ik ze onder bedreiging van een pak slaag naar boven had gejaagd. Stelletje huilebalken. Slappelingen.
Tevreden leunde ik achterover in mijn luie stoel. De wereld was een stuk overzichtelijker geworden. De huiskamer was geheel van mij. Alle lastige elementen weggestuurd. Geen kritiek. Geen tegenspraak.