Beweging
Gisteravond verloor ik de tijd uit het oog toen ik eenmaal weer verdiept was in de laatste hoofdstukken van Mao’s massamoord. Rond middernacht sloeg ik het boek dicht en ging daarna meteen naar bed omdat ik hoogstwaarschijnlijk weer vroeg uit de veren moest vanwege onze jongste kleinzoon die bij ons logeerde. Eenmaal in bed realiseerde ik me dat ik vergeten was mijn dagelijkse blog te schrijven. Gelukkig lag ik daar niet lang van wakker.
Vanmiddag ging ik verder met het doorbladeren van de stapel kranten die ik tijdens de afgelopen vakantieperiode wel wist te verkleinen maar niet weg te werken. Het eerste artikel wat ik onder ogen kreeg in de NRC van 1 december was van Mohammed Benzakour: Het scherm licht op en weg is onze blik. Opnieuw ging het hier over een geconstateerde vervreemding van de ‘digitale mens’ met de hem omringende ‘echte wereld’. Zijn stelling: smartphones verdrijven de rust en het contact.
De wonderolie van de smartphone mag talloze remmen losmaken, op het touchscreen wordt volop getweet en geliked, maar als de ‘touch’ met de omringende concrete wereld langzaam wegzinkt, is er iets buitengemeens gaande.
Verder las ik in enkele andere kranten veel ingezonden brieven n.a.v. dit artikel maar ook het artikel wat ik eerder aanhaalde in mijn blog Gevaar. Zo schreef iemand hoe hij in een restaurant een gezin had gezien, waarvan de vader en de moeder ieder voor zich gebiologeerd met hun mobieltjes bezig waren terwijl hun twee jonge kinderen wezenloos voor zich uit zaten te staren.
Ik vraag me af waarom het onderwerp me zo boeit. Waarom ik het wil delen. Is het omdat ik me zorgen maak over deze ‘digitale mens’? Om heel eerlijk te zijn. Nee. Het onderwerp fascineert me. Maar er ontstaat bij mij geen actiebereidheid om de barricades op te gaan en op te roepen voor een algehele ban op smartphones alsmede alle social media platforms. Men doet maar.
Tegelijkertijd voel ik wel (voor de zoveelste keer, en in die zin is het bij mij een soort van eb en vloed beweging) de actiebereidheid om voor mezelf de barricades op te gaan. Barricades op te werpen. Om het loerende gevaar te beperken zelf geen volledig ‘digitale man’ te worden. Niet zozeer in de zin van het contact dreigen te verliezen met de ‘echte wereld’, maar wel om alsmaar meer tijd te verspillen aan het bijhouden van allerlei statusupdates op een groeiend aantal verschillende social media platforms.
Ik heb er geen zin meer in. Kan er de kracht niet meer voor opbrengen. De stroom aan nietszeggende updates wordt me teveel. Het gros voegt niets toe. Oud nieuws. Flauw nieuws. Niet terzake nieuws. Geen nieuws.
What’s new…
Dus ik ga opnieuw een tijdje social media minderen. Een hoop accounts opzeggen. Zoals gezegd, niet omdat ik het buitensporig veel doe. Maar gewoon, omdat ik het nog steeds teveel tijd in beslag vind nemen welke ik liever aan andere zaken spendeer. Aan mijn blog bijvoorbeeld.
Het zal wennen zijn en niet altijd even leuk (want wanneer ik twitter opzeg of een tijdlang niet gebruik, dan ben ik bijvoorbeeld ook meteen mijn maandagse #blogpraat kwijt), maar ik ben benieuwd wat het me brengt (of met me doet) wanneer ik zonder social media verder door het leven ga. Zullen mijn bezoekersaantallen afnemen indien ik geen blogupdates via facebook of twitter verstuur? Ga ik afspraakjes missen omdat ik de oproepen daarvoor niet zie? Word ik definitief in de steek gelaten door mijn (virtuele) vrienden wanneer ik ze niet meer regelmatig ‘like’ of anderszins geen blijk geef hoezeer ik hun statusupdates waardeer? Verdwijn ik in een zwart social media gat?
Hoe het ook uitpakt, ik zal mijn ervaringen op deze plek met jullie delen. Hier. Niet via social media, hoe graag Elja dat ook zou zien:
Hoe meer we delen, hoe beter het gaat. En door social media blijkt dat iedereen wel iets heeft om te delen (want het gaat niet om geld)! En tegelijk ook het distributienetwerk heeft.
Door social media is het veel makkelijker geworden om boodschappen te verspreiden.
Ik kies voor de moeilijke weg. Maar blijf wel delen. En dus onderdeel van De Beweging.
~ ~ ~