Tag: Sergey Larenkov

Alweer een week gele­den slen­ter­de ik samen met mijn Inge door Meche­len, Bel­gië. Wij waren zo ongeveer de enige toeris­ten in deze stad die door de plaat­selijke VVV geaf­ficheerd wordt als een ern­stige bedreig­ing voor Brugge en Gent. Er wordt beweerd dat dit de meer pop­u­laire toeris­tenbestem­ming zal gaan wor­den van­wege de rijke his­to­rie en de vele overge­bleven tast­bare herin­ner­in­gen daaraan. Maar dat wis­ten wij toen nog niet.

Wij ver­won­der­den ons over de lege strat­en en spaarza­am bevolk­te ter­ras­jes. Het was er het weer niet naar, maar toch. Niets te merken van het vakantie­seizoen.
Uit­gestor­ven was het.

Meche­len. Nog geen maand gele­den had ik de naam door mijn mond lat­en rollen. Het smaak­te naar mid­deleeuwen en Bour­gondis­che fes­tiviteit­en. Naar smalle steeg­jes met kas­seien en over­hel­lende karak­ter­istieke gevelt­jes. Ik zag het wel zit­ten om daar een lang week­end te ver­to­even. Dus maak­ten we gebruik van de in onze schoot gewor­pen aan­bied­ing om tegen gere­duceerd tarief een aan­tal over­nachtin­gen in een tot hotel omge­bouwde kerk door te bren­gen.

Had­den we nu spi­jt? Dat toch niet. Tenslotte waren we ook op zoek naar een beet­je rust. En dat kre­gen we in overvloed. Geen lange rijen bij de ingang van musea. Daar­bij moet wel gezegd wor­den dat vri­jwel alle musea ges­loten waren wegens ver­bouwing. En in restau­rants had­den we, zon­der reserver­ing, de beste plek­jes bij het raam voor het uit­zoeken. Enig nadeel was dat er niet veel te bek­ijken viel vanaf deze anders zo begerenswaardi­ge tafelt­jes.

Dat was zoals gezegd alle­maal niet zo erg. Meer last had ik van het feit dat Meche­len ges­loten bleef. Het gaf zijn geheimen niet pri­js. Ner­gens in de stad kreeg ik een inkijk­je in de geschiede­nis welke toch terug gaat tot in de Romeinse tijd.

Vol­gens één the­o­rie is Meche­len ontstaan op het kruis­punt van twee Romeinse wegen ter hoogte van de huidi­ge Koren­markt. Staande voor de St. Rom­bouts kathe­draal ging mijn aan­dacht meer uit naar de ingang van de onder­grondse par­keergele­gen­heid, dan naar dit his­torische feit.
Wan­de­lend door het veel­geprezen Begi­jn­hof bleef de ‘klik’ uit. Hoo­gu­it was er het gek­lik van mijn foto­cam­era. Want dat er mooie plaat­jes gemaakt kon­den wor­den viel niet te ontken­nen. Maar ik was op zoek naar de his­torische sen­satie. Op zoek naar dat unieke gevoel opgenomen te zijn in het verleden.

En dan niet als tij­dreiziger, ettelijke eeuwen terugge­wor­pen om vol ver­baz­ing te aan­schouwen hoe het lev­en toen was. Maar door daad­w­erke­lijk onderdeel uit te mak­en van dat lev­en, zon­der dat men zich hier­van bewust is. Want als dat besef er is, dan is het ook onmid­del­lijk over. Net zoals men kan verk­eren in een ‘flow’.
Het kwam dus niet. Hoe ik ook probeerde ont­vanke­lijk te zijn, het verleden was niet bij machte zich te ont­worste­len aan de sombere stad en mij te omhelzen. Zoek­end keek ik om me heen. Legde mijn oor te luis­teren. Staarde door kleine raam­p­jes naar bin­nen. Niets.

Ik wist er ook te weinig van af. Van dat Mechelse verleden. Ik had niet genoeg tijd gehad om me vooraf wat in te lezen. We had­den zelfs geen stads­gids aangeschaft. Miss­chien was deze lacune in ken­nis wel de voor­naam­ste reden dat het con­tact leggen niet luk­te, drong plots tot me door. Zag ik de sig­nalen gewoon­weg niet.

Een ver­lan­gen naar Google Earth begon zich op te drin­gen. Een in mijn ogen fan­tastisch pro­gram­ma om niet alleen in te zoomen op een bepaald gebied, maar dat tevens de mogelijkheid biedt om aller­lei gere­la­teerd beeld­ma­te­ri­aal op te roepen. Zow­el heden­daags als his­torisch.

Zo had ik onlangs naar aan­lei­d­ing van het boek ‘De wel­wil­len­den’ van Jonathan Lit­tell, de gehele Duitse invasie in Rus­land tij­dens WO-II eens dun­net­jes overgedaan. De belegering van Leningrad was een onver­getelijke ervar­ing van­wege de huiv­er­ing­wekkende beschri­jv­ing door Lit­tell aange­vuld met de overvloed aan foto’s op Google Earth.
Tot mijn spi­jt had ik Meche­len nooit ‘geGoogleEarthed’.

Een­maal weer thuis vroeg ik mij af wat me ter plekke had kun­nen helpen om toch een beter beeld van Meche­len te kri­j­gen. Een hulp­mid­del om naar het huidi­ge stads­beeld te kun­nen kijken en tevens te zien hoe het vroeger was. Een soort van doork­ijk­laag­je over de werke­lijkheid.

Ter­wi­jl ik in gedacht­en al bezig was dit idee verder uit te werken in een win­st­gevend con­cept werd ik via Twit­ter opmerkza­am gemaakt op dit foto­pro­ject.

Zoals zo vaak liep ik weer eens achter de feit­en aan. Mijn idee was al uit­gew­erkt door Sergey Larenkov. Weliswaar gebruikt hij alleen beelden van recente gebeurtenis­sen om deze te mix­en met hoe dezelfde plek er van­daag de dag uitzi­et. Maar het is slechts een kleine stap hier­voor ook illus­traties uit schilder­i­jen, wand­tapi­jten en wat dies meer te gaan gebruiken.

Nu is het wacht­en tot Meche­len van zo’n laag­je voorzien wordt. De stads­gids van de toekomst die je aan de hand mee­neemt in het verleden. Ik zie er naar uit!

~ ~ ~

Dit was een tweede blog in mijn eigen rubriek op www.vitaal.nl. Een site die inmid­dels in de toen­ma­lige opzet ter ziele is gegaan…

~ ~ ~