Tag: Steven Gort

De titel van dit blog. Mak­ing the Dif­fer­ence. Deelt­je 16 alweer. Ik ben er aan gehecht ger­aakt om het op de zondag te gebruiken. Natu­urlijk naar aan­lei­d­ing van die gelijk­namige work­shop ergens in Novem­ber vorig jaar. Een weke­lijks ver­slag om te zien of ik het daaruit voortvloeiende 100 dagen actieplan tot een goed einde zou weten te bren­gen. En zo niet, waarom dan niet. Maar gaan­deweg ben ik het gaan zien als mijn reflec­tiemo­ment van de week. Mijn eigen zondags­di­enst, zo u wilt. Dus lijkt het me een pri­ma idee om deze week stil te staan bij de mogelijkheid die me door Steven Gort (@stevengort) gebo­den werd om mee te doen aan zijn #popmed­i­tatie.

De opdracht was sim­pel. Een lijst van 10 lied­jes (inclusief youtube clip) aan­lev­eren met een korte omschri­jv­ing per num­mer. Bij­na onmid­del­lijk had ik het plan om niet te proberen een top-10 van de mooiste num­mers bij elka­ar te zoeken. Dat soort tak­en gaat mij nooit goed af. Nee, ik zou een kleine per­soon­lijke geschiede­nis com­poneren ron­dom ned­er­land­stal­ige num­mers die ik met mijn jeugd asso­cieer. Ik zou het eens een keer makke­lijk voor mezelf mak­en.

Maar het is me gelukt. Uitein­delijk ging het me nog redelijk makke­lijk af om lied­jes te vin­den die mij bij de eerste tonen ieder op hun eigen manier meevo­eren naar spec­i­fieke momenten in mijn lev­en. De opsom­ming waar­voor ik heb gekozen is niet alti­jd op vol­go­rde van wan­neer de lied­jes bek­end wer­den, maar meer wan­neer ze voor mij belan­grijk wer­den. Nog­maals, het gaat me niet om de kwaliteit van de num­mers, maar puur om wat ze met me doen wan­neer ik ze hoor. Ze staan ergens voor. Het is niet mijn lijst­je van mooiste num­mers. Wel van lied­jes die me dier­baar zijn.

Vanocht­end heeft Steven vanaf 08.00 uur de 10 num­mers via twit­ter gedeeld met zijn vol­gers. Daar­na heeft hij de omschri­jvin­gen die ik hem had aan­geleverd in zijn blog Popmed­i­tatie No. 17 ver­w­erkt. Ik ga ze hier wederom de revue lat­en passeren juist omdat ze me zo dier­baar zijn, maar met hier en daar een iets aangepaste tekst want waarom zou ik in her­hal­ing vallen? Dus ga zek­er ook bij Steven kijken voor hoe het deze zondagocht­end de ‘ether’ in werd ges­lingerd.
Bij het einde van de lijst ben ik aan­be­land in 1995. Er zal ooit een nieuwe popmed­i­tatie nodig zijn om over de jaren daar­na te kun­nen ver­halen.

1. Boudewi­jn de Groot — Land van Maas en Waal — 1967
Een lied als uit een oer­ti­jd. Mijn mythol­o­gisch verleden. Ik schreef er al vak­er over:

Wan­neer ik bij tijd en wijle mezelf omdraai en terugk­ijk over het pad wat ik tot dusverre heb afgelegd, dan zie ik aan het begin alti­jd het­zelfde beeld. Mijn moed­er, fiet­send, en ikzelf in het kinder­stoelt­je. Daar begint mijn geschiede­nis. Althans, dat­gene wat ik zelf ervan kan herin­neren.

Ik asso­cieer het met mijn allervroeg­ste jeugd (ik ben eind 1963 geboren). We fiet­sen over een zonover­goten dijk op weg naar over­al en ner­gens. Een en al geluk voel ik erbij. Het is de alge­hele vrolijkheid van het lied ver­moed ik. Ooit heb ik het lied voor mijzelf wel eens her­noemd in Land van Moed­er en Zoon.

2. Con­nie Van­den­bos — Ik ben gelukkig zon­der jou — 1966
Bij dit lied is het de werve­lende muziek aan het begin die me onmid­del­lijk oppakt en mee­neemt. Maar niet terug naar het onbe­zorgde Land van Moed­er en Zoon. De dreigende onder­toon die ik er zelf alti­jd in hoor, plaatst me in een tijd­vak erna. Waar ik bli­jf zit­ten met een gevoel van naderend onheil. Alsof ik voor­voelde dat er enkele moeil­ijke jaren aan zat­en te komen. Ik denk niet dat het me om de strekking van het lied ging, maar eerder dat ik toch ger­aakt ben door het refrein in een tijd dat het in mijn belev­ing niet zo goed ging tussen mijn oud­ers onder­ling. Wat ik me herin­ner is dat ik, alleen op mijn eigen kamert­je, het lied mee­zong met de gedachte dat ik gelukkiger zou zijn zon­der hen. In een poging om het geluk vast te houden.

3. Zwarte Riek — Me wiegie was een sti­jf­selkissie — 1956
Thuis wer­den er ontzettend veel smart­lap­pen door mijn vad­er gezon­gen. Alti­jd was hij op zoek naar een radiozen­der die dit soort muziek uit­zond. Er waren dagen dat ik niets anders hoorde. Nog steeds ben ik in staat een heel reper­toire uit het hoofd op te dre­unen. Dit num­mer van Zwarte Riek is meer bli­jven hangen dan andere vergelijk­bare liederen. Het is voor mij de klassiek­er onder de smart­lap­pen. In dit num­mer komen alle andere smart­lap­pen samen. Wan­neer ik bij mijn vad­er in de auto zat, voorin en zon­der gordel, dan zie ik onszelf om het hardst meezin­gen. Om de haverk­lap gaf hij dan een klap op mijn link­er­been in de maat van de muziek. Smart(k)lappen zijn een directe band met mijn vad­er.

4. Jan Boeze­roen — De fles — 1970
In mijn herin­ner­ing werd er vroeger door iedereen ontzettend veel gedronken. Op elk fam­i­liefeest of bijeenkomst dan ook werd de fles ontkurkt. Maar ook zon­der feest was er alti­jd wel aan­lei­d­ing om te drinken. Ook mijn vad­er deed daar flink aan mee. Wat niet alti­jd de sfeer ten goede kwam in huis. Er werd daarom dus ook veel stiekem gedronken. De kinderen wer­den ingeschakeld om regel­matig wat bier bij te halen (dat mocht toen nog). Het sta­tiegeld van de lege flesjes bier mocht je dan vaak houden. Een mooie beloning. Dat is alles wat wij zagen.
Dit lied opende pas lat­er voor mij de ogen voor het leed achter deze vorm van ver­slav­ing. Het onder­w­erp komt regel­matig terug in mijn blogs. Vooral in de blogs ron­dom het per­son­age Hans voor De Reünie kon ik veel kwi­jt over wat het met een gezin kan doen.

Voor de volledigheid:
Ik is niet Peter.
Hans is Ik.
Fic­tief is Hans. 

5. Rita Hov­ing — Laat me alleen — 1976
Dit num­mer asso­cieer ik alti­jd met mijn moed­er die in mijn ogen leed onder de sit­u­atie van een man die alti­jd aan het werk was (overdag op de bouw, ’s avonds en in het week­end bijk­lussen) en daar­naast een ste­vig bor­relt­je nam, omdat dat nu een­maal zo hoorde. Aan mij en mijn jon­gere broert­je had ze ook nog eens haar han­den vol en veel zal ze van ons daar­voor in die jaren niet terug hebben gekre­gen. Ik had het gevoel dat ze in die tijd erg met haar ziel onder de arm liep en dit num­mer paste hele­maal bij het beeld dat zij liev­er alleen zou zijn. Waar­van ik vurig hoopte dat het niet zou gebeuren.

6. Ger­ard van Maasakkers — Hé goade mee — 1977
Op zondagocht­end stond alti­jd Omroep Bra­bant op. Dit num­mer werd alti­jd gedraaid (ten­min­ste zo bewaar ik de herin­ner­ing) ron­dom het item waar ze uit­gaangstips voor de zondag gaven. Toen vond ik het een num­mer van niks. Ik begon me een beet­je te schamen voor mijn dialect sinds ik op de mid­del­bare school zat en daar leerde dat het ‘fout’ was en ik ABN moest leren. Het was de tijd dat ik nog een jonget­je van hout was dat aarze­lend de eerste schre­den buiten het dorp aan het zetten was. De ‘grote stad’ was waar het alle­maal gebeurde, en het dorpse moest afgeschud wor­den. Want het was tenslotte achter­lijk. Hoe een mens zich kan ver­gis­sen. Lat­er is juist dit num­mer voor mij aan­lei­d­ing geweest me weer meer en bewuster te gaan verdiepen in de Ned­er­land­stal­ige en Bra­bantse muziek.

7. Toon­t­je Lager — Stiekem gedanst — 1982
Langza­am kwam de peri­ode dat we meer uit­gin­gen en de meis­jes in ons lev­en een belan­grijk­er rol kre­gen. Niet de meest gelukkige tijd voor mij, want meis­jes en mij, dat is niet echt mijn ding. Vaak bleef het op afs­tand kijken met een stel andere vrien­den en hopen dat er iets won­der­baar­lijks gebeurde. In con­cre­to: dat het meis­je in kwest­ie de eerste ‘move’ zou mak­en, en dat ik dan niet in opper­ste paniek zou wegvlucht­en. Het waren lange avon­den op deze manier. Gelukkig dat we alti­jd de troost van de alco­hol had­den die de pijn verzachtte. Tot de vol­gende ocht­end aan­brak.

8. Nood­weer — In de dis­co — 1983
Toch deed het vreemde feit zich voor dat op de camp­ing waar mijn oud­ers een stacar­a­van had­den en ik een hele tijd een vakantiebaan­t­je in de camp­ing­winkel had, ik me in de kan­tine vri­jer bewoog en durfde te uiten dan tij­dens het ‘echte’ uit­gaan. Door mijn werk in de camp­ing­winkel werd ik onderdeel van de ‘camp­ingcrew’ en werd er anders naar mij gekeken. Hier­door werd ik wat loss­er en durfde me wat meer te uiten. Niet dat het daar­door alti­jd suc­cesvol was. Echter mee­doen ‘in de dis­co’ was iets wat gelukkig wel op de camp­ing voor me was weggelegd. Dan maar een afgang op zijn tijd. Beter dan nooit een poging te hebben gewaagd.

9. Robert Long — Waarom huil je nou — 1983
Op dezelfde camp­ing leerde ik mijn eerste grote liefde ken­nen waarmee ik in ’86 na mijn mil­i­taire dien­st­ti­jd ging samen­wo­nen. Regel­matig vraag ik me nog steeds af waar het in die jaren pre­cies fout is gegaan. Welke rol ik daarin had. Want fout ging het. En schuld heb ik des te meer. Zodat we in ’93 we weer uit elka­ar gaan. Waarom dit num­mer in mijn lev­en kwam kort nadat zij uit ons huis vertrokken was dat weet ik niet meer. Wel dat ik bij beluis­ter­ing elke keer opnieuw vanaf 1:54 com­pleet in stukken breek. Het is mijn achilleshiel.
[Voor de trouwe vol­ger: Dit lied is mijn toen niet onthulde geheim uit het blog Song­bird makes a man cry.]

10. Van Dik Hout — Stil in mij — 1994
Lang is de titel van dit lied mijn lijflied gebleven na de hier­voor beschreven breuk. Er was een gat van bin­nen ges­la­gen dat dieper, grot­er, donkerder was dan ik kon en wilde accepteren. De Man van Hout draagt het gemis nog alti­jd met zich mee.

De gehele afgelopen week ben ik veel met deze muziekkeuze in de weer geweest. Het heeft me onbe­wust en bewust flink bezigge­houden en een hoop ‘food for thought’ gebo­den. Zow­el over hoe bepaalde zak­en gelopen zijn alsook over hoe ik van­daag de dag in het lev­en sta. Er is me weer wat meer duidelijk gewor­den over de nor­men en waar­den die ik in mijzelf mee­draag en hoe deze gevor­md zijn over de jaren. In die zin besef ik opnieuw hoe belan­grijk muziek voor mij is.

Bij deze wil ik Steven Gort dus nog­maals danken voor de aanzet welke hij gegeven heeft tot dit voor mij belan­grijke muzikaal geheugen­ex­per­i­ment.

~ ~ ~

De 10 principes die ik voor­lop­ig bli­jf hanteren:

1. I am respon­si­ble / I choose
2. I clar­i­fy my val­ues / My foun­da­tion
3. I have a vision / The prin­ci­ple of lead­er­ship
4. I live my mis­sion / The prin­ci­ple of exe­cu­tion
5. I strive for life bal­ance / Putting more liv­ing in our life
6. I give and take / The fair­ness-prin­ci­ple in nego­ti­a­tion, sell­ing and in life
7. I focus on empa­thy / The prin­ci­ple of coach­ing
8. I believe in involve­ment and diver­si­ty / The prin­ci­ple of team­work
9. I make rela­tion­ship deposits / It’s the small things
10. I re-ener­gize week­ly / You can’t man­age time, but you can man­age your ener­gy

[copy­right: Mark McGre­gor — Being on a mis­sion]

~ ~ ~