Zijdelings

In huis staan de mees­te spul­len op hun plek voor wat betreft woon­ka­mer, keu­ken en slaap­ka­mer. Maar het gaat nog wel wat tijd kos­ten voor­dat het kan­toor van Inge en mijn werk­ka­mer hele­maal op orde zijn. Die tijd gaat momen­teel ver­lo­ren aan het dage­lijks sproei­en van het nieuw aan­ge­leg­de gazon. De gras­zo­den moe­ten flink nat­ge­hou­den wor­den zodat de wor­tels kun­nen aan­slaan op de klei. En natuur­lijk is er geen spat regen geval­len sinds die gras­zo­den er lig­gen. Omdat we geen sproei­in­stal­la­tie heb­ben bete­kent dit dat we iede­re avond van­af een uur of zeven tot tegen mid­der­nacht bezig zijn om de sproei­ers regel­ma­tig te ver­zet­ten. Natuur­lijk doen we dit wel met grond­wa­ter en niet met water uit de kraan. De rest van de tijd gaat ‘ver­lo­ren’ aan het ver­wij­de­ren van onkruid dat welig tiert door al het water ’s avonds en over­dag vol­op zon.

Nu het deze och­tend ein­de­lijk eens lek­ker regent (en gis­ter­avond ook licht­jes) kun­nen we ons voor de ver­an­de­ring eens rich­ten op onze werk­ka­mers. Mis­schien blijft er zelfs wat tijd vrij om te lezen. Komt er ook nog te wei­nig van.

~ ~ ~

Er stond een bericht op de voi­ce­mail dat een bloem­stuk voor mij was bezorgd op ons oude adres. We zijn nu een maand gele­den ver­huisd en sinds­dien ben ik slechts één keer terug­ge­weest. Dat was met een col­le­ga uit Roe­me­nië die het vori­ge huis wel eens wil­de zien voor­dat we naar het nieu­we zou­den gaan. Ik her­ken­de de buurt en ik her­ken­de het huis. Maar het voel­de of ik er jaren gele­den ooit voor een kor­te tijd gewoond had. Als­of ik veel niet meer kon her­in­ne­ren omdat het zo lang gele­den was. Heel vreemd.

Deze avond bel­de ik aan bij de voor­deur. Bin­nen stond alles prop­vol met spul­len die het zicht ont­na­men op de kamer. Er hing een geur die ik niet kon thuis­bren­gen. Tien minu­ten later stond ik weer bui­ten en liep met het bloem­stuk plus nog wat post­stuk­ken door de straat waar we meer dan vijf­tien jaar had­den gewoond. Het begon te mie­ze­ren. Bij de auto keek ik een laat­ste keer rond. Daar­na reed ik snel naar huis.

~ ~ ~

Sinds kort volg ik het blog Scrip­ting News van Dave Winer. Wat ik er leuk aan vind (behal­ve de onder­wer­pen waar hij over schrijft) is dat het eer­der een door­lo­pen­de stroom van upda­tes is in plaats van afge­ron­de, door­dach­te blog­posts. De moge­lijk­heid tot rea­ge­ren heeft hij uit­ge­zet met de vol­gen­de onderbouwing:

Here I’ve set it up so the­re is no res­pon­se mecha­nism. I want to learn to wri­te that way. I hope to wri­te a book at some point. And that is most­ly an exer­ci­se in wri­ting for yourself. There’s no enga­ge­ment until you’­re done. A book is like a free­zer for ide­as. Blog­ging is more like a dan­de­li­on sprea­ding its seed in the wind.

Dit blijft door mijn hoofd spelen.

Momen­teel lukt het me niet om te blog­gen. Vol­gens mij heb ik niet zozeer een writer’s block maar eer­der niet de rust (en de tijd) om lang bezig te zijn met iets fat­soen­lijk op papier te krij­gen. Mis­schien is het een idee om ook kor­te upda­tes te pos­ten die meer die­nen om mijn hoofd leeg te krij­gen en tege­lij­ker­tijd niet ver­lo­ren gaan. En ik het schrij­ven blijf oefe­nen ook al is het dan in deze los­se vorm.

Ik weet niet of het hier­voor geschikt is maar voor deze upda­tes ga ik het bericht­ty­pe Asi­de zoals dat met Word­Press gele­verd wordt gebrui­ken. In je blog­pa­gi­na ver­schij­nen ze zon­der titel (althans, dit is het geval bij het hui­di­ge the­ma The­ma­lia), maar als je op het lin­kicoon­tje aan het eind klikt om het indi­vi­du­e­le bericht te ope­nen dan wordt de titel wel zicht­baar. Klik je op het pagi­nasym­book aan het begin van de upda­te dan krijg je alle Asi­de upda­tes te zien.

De moge­lijk­heid tot rea­ge­ren zet ik uit.

~ ~ ~